2011-07-21, 20:00MarathonMan Europe 4 – Salzkammergut - Bad Goisern, Austria - 16.07.2011

Po raz pierwszy na Salzkammergut byłem w 2005 roku. Krótka relacja tutaj. Wtedy w Polsce biorąc udział w zawodach od 2003 roku nie przykładałem wagi do generalki i jeździłem tam, gdzie akurat mogłem się zabrać ze znajomymi. Do Austrii pojechałem z moim ówczesnym partnerem treningowym Rafałem Wilkiem, wiedząc, że do przejechania jest jakaś setka… Na miejscu cała impreza zrobiła na mnie olbrzymie wrażenie, a jak dowiedziałem się, że najdłuższy dystans to ponad 200 km, to wydawało mi się to niemożliwe. Stojąc o 10:00 na starcie myślałem o tych co jadą już 5 godziny, na mecie również wypatrywałem zawodników z tego koronnego dystansu. Obserwując ich, już wtedy zrodziło się we mnie marzenie, by kiedyś pokonać ten, chyba najtrudniejszy maraton w Europie…

W tym roku, wybierając jako swój główny cel na sezon cykl MarathonMan Europe, marzenie to odżyło. Wiedziałem, że pojadę na Salzkammergut, ale od razu pomyślałem, dam radę na 200?! Już przed sezonem swoje przygotowania planowałem pod ten wyścig, ale świadomy wielu różnych czynników ostateczną decyzję miałem podjąć bliżej lipca. Po udanych startach w pierwszych edycjach tego cyklu, dobrej dyspozycji na TransGermany i pozytywnej ocenie treningów powiedziałem do siebie: „kiedy, jak nie teraz?”

img_8314_640

Do wszystkiego co robię staram się podchodzić profesjonalnie. Na zawodach z cyklu MarathonMan Europe zapewniam sobie zawsze wsparcie na trasie i przystępuję do nich w 100% gotowy, nie dopuszczam żadnych niedociągnięć. Ale start na takim dystansie trzeba było zaplanować jeszcze lepiej. Polubiłem to planowanie i już na miesiąc przed wyjazdem poznawałem mapy, wykresy i wyznaczałem punkty, które będę chciał sprawdzić będąc na miejscu kilka dni przed wyścigiem. Do pełnego wsparcia potrzebowałem dwóch osób, Piotrek pojechał ze mną, Arek urwał się z jednego etapu Transalpu. Od środy zapoznawałem się z trasą. W piątek już więcej z auta, razem z Piotrkiem przejechaliśmy wszystkie możliwe punkty. Powstał cały plan: gdzie, co, jak i ile… znając częściowo nawierzchnie i swoją prędkość na podjazdach mogłem ocenić godzinę na poszczególnych punktach. Perfecto.

dscf8826_400Również mój Cannondale Flash został kompletnie sprawdzony i bezkompromisowo wymienione zostały najważniejsze części. Część komponentów okazała się nagle do wymiany, a pociągając za sobą kolejne, spowodowała, że do ostatniego dnia je kompletowałem. Dlatego w tym momencie chciałbym bardzo podziękować Panu Henrykowi Charuckiemu, Markowi, Arkowi i Piotrowi, którzy przyczynili się do płynnego przechwycenia części i odświeżenia sprzętu. Rower na wyścigu miał obchodzić swoje pierwsze urodziny - niech ma;)

img_8379_400Od niedawna na Polskim rynku działa firma Veloart, która w profesjonalny sposób sprawdza pozycję, szuka punktów, których poprawa przyniesie rezultat w postaci generowania większej mocy. Można również wykonać specjalne wkładki. Wkrótce zamieszczę news z odczuciami po tych przymiarkach. Na to wszystko zdecydowałem się, by po wyścigu móc sobie powiedzieć, pojechałeś najlepiej jak mogłeś, wszystko było dopracowane na maxa. Z rezultatów byłem bardzo zadowolony, już po wcześniejszym wyścigu widziałem poprawę. Wiedziałem również, że strój uszyty przez firmę Martombike z najlepszych dostępnych materiałów stanowi świetne dopełnienie całości i również ten element jest najlepszy. Świadczy o tym brak obtarć i uczucia dyskomfortu podczas jazdy. Uzmysłowiłem sobie to po wyścigu, kiedy pomyślałem, że przez całe 11 godzin ani razu nie miałem żadnego bólu, czy to w kręgosłupie, kolanach itd., który odwracałby moją uwagę od jazdy.

img_8482_400Ostatni dzień przed startem to zapisy. Odebrałem numer A76 z podpisem „Cinek”- skąd wiedzieli?! Możliwie wcześnie położyłem się spać, dobrze już naładowany węglowodanami postawiłem na dłuższy sen i wstać chciałem o 3:00. Organizm jednak wie swoje i wolał zjeść tak jak to zwykle jest przed startem, czyli na trzy godziny przed. Obudziłem się o 1:50, oceniając się na w pełni wypoczętego. Musli z jogurtem, makaron i pieczywo z dżemem... Spoglądałem na wykres i mapy, ale nawet nie patrząc na nie, miałem je przed oczami. Czas odliczałem już w minutach, obudziłem chłopaków i mając wszystko gotowe o 4:30 ruszyliśmy w stronę startu. Oj tak, stres był. W aucie mała zmiana odnośnie obstawienia przez chłopaków pierwszego punktu. Generalnie plan był taki, że Arek początek obstawia rowerem, Piotrek autem. Na pierwszych 7 kilometrach jest może dwa miejsca gdzie można się napić. W bidonie mam dosłownie dwa łyki, a w psychice +5 punktów. W sektorze potwierdza się fakt, że nie tylko ja będę miał obstawę na trasie, no ale na pewno nie mam gorzej:P. Okulary w kieszeni, jest jeszcze ciemno! Na szczęście w nocy przestało padać, może asfalt jest mokry, ale powinien szybko wyschnąć, a szutry mają tu duży potencjał wchłaniania wody. Na starcie stoję tylko kilka minut, poznaję parę osób z wcześniejszych edycji. Zdumiony obserwuję jak wiele kibiców przyszło nas przywitać. Grzechotki, dzwonki, pochodnie – klimat niesamowity. Ruszamy!

Bezstresowo dojeżdżamy do podjazdu i równie spokojnie go zaczynamy. Jadę z przodu, może 20 pozycja. Szacowany czas, nieco ponad 10-kilometrowego podjazdu, to 50 minut. W tym czasie mam pokonać 900 metrów w pionie, początek 3 kilometry asfaltem, krótki zjazd i szuter zamieniający się w ścieżkę z luźnymi kamieniami, nachylenie od razu dochodzi do 25-27%. Przejeżdżając go w deszczu w czwartek w kilku miejscach było ślisko i podbiegałem. Teraz tempo jest wyższe to łatwiej takie momenty pokonać. Tylko raz wszyscy zeskakujemy z roweru i podbiegamy, końcówka przed 7 kilometrem bardzo stroma. Jest Arek, dopiero co dojechał, podaje cały bidon i mówi: „jesteś ósmy!” Trochę się grupa rozciągnęła, ale bardziej patrzę, żeby jechać równo swoim tempem. Razem ze mną jedzie Czech Karel Hartl, zamieniamy kilka słów, współpracujemy jeszcze z jednym Włochem. Tak dojeżdżamy do szczytu, łapię czas tego odcinka: 00:48, elegancko. Po drodze kilka razy rozglądaliśmy się dookoła. Coś niesamowitego, słońce schodzące po okolicznych szczytach, a w dole mleko. Przelatuje mi myśl, że tylko dla tego widoku już było warto tu być. Na zjeździe mijamy kogoś robiącego gumę, oj tak, trzeba uważać. Karel ma mega niskie ciśnienie w oponie, na podjazdach lekko buja góra dół, ale na zjeździe mknie. Kolejny podjazd zaczynamy we dwóch, w trakcie dogania nas Holender Rudy Vos po zmianie kapcia. Na 21 kilometrze wyrzucam drugi bidon. Świetne fotki robi w tym miejscu Sportograf. Rozpoczynam zjazd, o którym mówił mi znajomy Holender, że zamiast szutrem puścili ciężką ścieżką w lesie. Jest ślisko, zbiegamy, a w zasadzie ześlizgujemy się. Dalej współpraca na szutrach i jestem już na znanym mi odcinku. Wpadając do lasu, przypominam sobie, że miałem wcześniej ściągnąć okulary. Teraz nie ma jak, a przez nie mało widać. Dopiero na agrafce trochę zsuwam. Dojeżdżam do słynnych półek skalnych i tunelów, mnóstwo fotografów, kamer i dopingujących kibiców. Na końcu zjazdu wąskimi schodkami dojeżdżamy do mostu, za którym czeka Piotrek.

sportograf-20377034_lowres_640

Planowany czas zgadza się co do kilku minut. Jadę przez miasto, kibice nadal towarzyszą. Rozpoczynam ten sam, co na początku, asfaltowy podjazd, ale po 3 kilometrach trasa odbija. Śmigam z Czechem, który dojechał mnie na zjeździe, ale teraz to on trochę zostaje. Oceniam ilość potrzebnego picia i trochę wylewam, wiem, że na górze czeka Arek. Kolejny punkt obstawia Piotrek, również ile da radę podjeżdża do szczytu następnej góry. Niestety przetrzymały go korki i łapię go wcześniej. Wymieniam na cały, piąty bidon. Tą część trasy powinienem pamiętać z 2005 roku, ale tylko momentami coś sobie przypominam po fakcie, głównie w stylu: acha, też bym wypadł na tym zakręcie… Znów scenariusz jest podobny, Czech odjeżdża na zjeździe, ja na podjeździe. Na bufecie łapię bidon, czeka mnie tylko zjazd, ale Piotrek może mieć znów problem z przebiciem się przez miasto. Na szczęście jest, wymieniam na swojego Power Drinka, uzupełniam batoniki, magnez i guaranę. Wszystko w umówione kieszenie pakuje Piotrek, ja tylko kręcę. Teraz czeka mnie szarpany podjazd, pewnie ponad godzinę, bo do pokonania kolejne 1000 metrów w pionie. Tu przypominam sobie miejsce gdzie w 2005 roku złapały mnie skurcze, profilaktycznie aplikuję kolejny magnez, teraz jest spoko.

sportograf-20342244_lowres_640

Na 3 kilometry przed szczytem trasa łączy się z pętlą, którą już pokonałem. Teraz jadą ją ci z dystansu 120 kilometrów. W punkcie styku dojeżdżam do zawodnika w stroju Conway i jakiegoś Czecha. Okazuje się że Conway, to Papstain Bijorn, gość do którego w generalce po dwóch najlepszych edycjach traciłem 122 punkty – co za spotkanie. Wyjeżdżamy razem do szczytu gdzie czeka Arek, zrzucam resztę ciuchów i łapię 8 bidon! Teraz ciężki odcinek w lesie i dobrze znany mi zjazd. Tym razem pamiętam ściągnąć okulary:). Na dole znów ma być Piotrek, kontrolujemy przewidywany czas po prawie 6 godzinach jazdy, jestem 5 minut wcześniej, tzn. nadrobiłem kilka minut, super. 9 bidon. Na podjeździe dostrzegam Niemca, który jako jedyny z naszej grupki na pierwszym podjeździe próbował dogonić czołową siódemkę. Teraz ewidentnie nogi mu się nie kręcą. Dziękuję sobie w myśli, że wtedy z nim nie pociągnąłem. Szybko go zostawiam. W najbliższym punkcie chciałem, żeby był Arek, ale spotykając go w „O” uznałem, że odpuścili to miejsce. Po zjeździe rozpoczynam kolejny podjazd, już prawie na pusto, ale powinienem dać radę. Zaraz na początku podjazdu, słyszę jakieś krzyki. To pewnie dopingują Niemca, który jedzie kilkadziesiąt sekund za mną, myślę sobie, że muszę powiększyć dystans i staję w pedały. Po wyścigu Arek pyta się: co Ty nie słyszałeś mnie w „O”?! Okazało się, że próbował dogonić mnie krótszą drogą i to on za mną krzyczał:D. Brakło może minuty. Ale dzięki temu lecę na pusto:D. Wiem, że czeka mnie teraz bardzo ciężki zjazd, który prawie w całości zbiegałem w 2005 roku. Rozpoczynam ostrożnie, ale czuję się pewnie. Są odcinki gdzie się podparłem lub zeskoczyłem kawałek, ale i tak jestem zadowolony z postępu. Na dole ponownie melduję się o dobrym czasie. Arek rusza przede mną. Krzyczy, żeby stojący na bufecie zrobili miejsce, super. Podaje mi dziesiąty bidon, dwa batony, umówionego NOXa i standardowo Magnez i Guaranę.

sportograf-20366866_lowres_640

Przede mną ciężki odcinek. Niby płasko, ale pod wiatr i samemu, można ponieść straty. Jadący z krótszego dystansu nie są wstanie dać zmiany, czasem ktoś podczepia się na koło. Zaplanowany na 50 minut odcinek pokonuję w 52, chyba nieźle. Uzupełniłem energię batonem, załadowałem pobudzającego NOXa. To wszystko, żeby przygotować się do najtrudniejszego podjazdu na trasie – Hallstatt – od 150 kilometra, 3 kilometry i 500 metrów w pionie. Chłopaki ledwo zdążyli dojechać, ale ważne, że są. Łapię 11 bidon, na górze skorzystam z bufetu. Tutaj dojeżdżam jeszcze ludzi z dystansu 80 km. Robi się gęsto, większość prowadzi. Ja miejscami podciągam się ręką wzdłuż barierki. Trochę wyżej namoknięta łąka, trzyma koła, a słońce przypieka. Pot leje się strumieniami. Ten odcinek udaje mi się jeszcze podjechać. Wjeżdżam na asfalt, będzie łatwiej? Niestety to chyba najcięższy odcinek na trasie. Teraz na wykresie z Polara odczytuję średnie nachylenie 21% na odcinku 1 kilometra. W dwóch miejscach zsiadam z roweru i podchodzę, szok. Tętno po 8 godzinach jazdy zbliża się do progu, ale w nogach czuję coraz większą pustkę, mimo to wznoszenie bliskie 1000 metrów. Na szczycie jestem 10 minut później niż planowałem, łapię bidon i po kilku kilometrach w dół rozpoczynam przedostatni podjazd. 8 kilometrów pokonuję w 50 minut, wznoszenie znacznie spadło, teraz tylko 800… Zaczyna brakować picia, a po szczycie ma być kilka kilometrów granią.  Na podjeździe dojechał mnie Niemiec, którego już dawno wyprzedziłem. Widocznie to teraz ja mam zgona. Rozmawiamy i jedziemy wspólnie, jest z wyższej kategorii, warto chodź chwilę popracować.

sportograf-20365680_lowres_640

Od 180 kilometra znam już całą trasę. Jeszcze jeden 6 kilometrowy podjazd z 450 metrami w pionie. Nogi odmawiają przy chęci mocniejszego depnięcia. Nie mam skurczy, ale brakuje już mocy. Piotrek dodaje mi otuchy i wymienia chyba 14 bidon. Arek ma być na górze. Momentami zastanawiam się, czy na chwile nie zejść, odpocząć. Jakoś kręcę, ludzie z krótszego dystansu dopingują. Jakoś to mija i z Arkiem zaczynam zjazd. Jedzie za mną. Dobrze, bo coś czuję, że mam miękko z tyłu. Dojeżdżamy do bufetu, tym razem Arka chcieli zhaltować, a miał ogarnąć mi napęd. Na szczęście na lekkim zjeździe jakiś Czech słysząc mój napęd podaje mi oliwkę. Próbuje dać mi zmianę. W tym momencie na liczniku pojawia się 200 kilometrów, przewyższenie równe 7049 m już prawie w całości mam za sobą! Kwestia zeskalowania powoduje, że tabliczki mówią o 15 kilometrach do mety. Czuję, że jakoś dojadę, wcześniej zastanawiałem się, czy ten wyścig się skończy?! Współpracuje z dwójką z dystansu B.

sportograf-20359903_lowres_400

Rozpoznają mnie znajome Strzyżowianki i mocno dopingują, teraz niosą mnie już tylko emocje. Im bliżej mety tym więcej kibiców. Ostatnie metry. Słyszę jak spiker wyczytuje moje nazwisko. Jestem na mecie z czasem 11:13:04. Trochę dłużej niż planowałem, ale błąd nie jest duży. Pozycja prawdopodobnie 9, a która w kategorii? Zwycięzcy z tamtego roku nie ma przede mną. Czas też jest lepszy niż w tamtym roku, rozmawiam z Niemcem Markusem Zieglerem. Dojechał 4 minuty przede mną, też jest z AK1, ale czy ktoś jeszcze? Dopiero później dowiaduję się, że zwycięzca open jest również z mojej kategorii. Szok. 47 minut straty. Sporo czasu, ale na godzinę to jakieś 4 minuty, chodź na pewno od początku nie traciłem równo. Cieszę się z miejsca w pierwszej dziesiątce, wyścig był niesamowity. Przelatują mi różne momenty z trasy. Przejechałem ją bez problemów z rowerem, Arek i Piotrek świetnie wykonali powierzone im zadanie. Wszystko zagrało jak w szwajcarskim zegarku. Ciężko mi teraz ocenić czy coś mogłem zrobić lepiej, gdzieś pojechać szybciej. Różnice są niewielkie, zarówno przede mną jak i za mną. Co ciekawe, kolejni zawodnicy to moja kategoria, Czech, Niemiec i zawodnik ze Stanów Zjednoczonych. Przeglądając wyniki z poprzednich lat, jeszcze nigdy nie było w czubie tak wielu zawodników z najmłodszej kategorii! Szybko przeliczyłem również stratę na punkty w generalce MarathonMan Europe. Na pewno ponad 10000 punktów na 11000 dla zwycięzcy. Wybór dystansu z racji generalki był jak najbardziej trafiony. Pojawiają się nowi rywale, ale zrobię wszystko, by zmieścić się przynajmniej na pudle, bo wiem, że mam na to szanse!

sportograf-20364189_lowres_640podium_salz_640

dscf9125p_400

 

 

 

 

 

 

 

 

Na koniec chciałbym jeszcze raz wszystkim podziękować. Oczywiście moim sponsorom: SZiK - części samochodowe, Martombike, Radio Eska, Miasto Rzeszów, Resgraph, Greinplast, KU AZS PRz, Inkospor, 7Anna, Formicki-bike, CoolGym, CSTR, TPM. Dziękuję rodzinie i Asi za to, że wspierają mnie w tym co robię oraz Arkowi i Piotrkowi, którzy niesamowicie pomogli podczas wyścigu. Dziękuję również wszystkim, którzy trzymali za mnie kciuki. Tekst wyszedł długi, ale tak długi był wyścig, a tym, którzy dotrwali ze mną do końca jeszcze raz dziękuję za wsparcie, które jest bardzo potrzebne w pokonywaniu takich wyzwań. Zapraszam do galerii od Sportografu. Przygotuję również filmy i zdjęcia zrobione przez mój Staff, a o aktualizacji poinformuję. Tym czasem wracam do… regeneracji.

Pełne wyniki tutaj.

  

Tak natomiast wygląda wykres z mojego monitora treningowego, Polar RS 800CX. Poniżej krótki komentarz:

wykres_salz_16.07.2011_640

Już od pierwszego podjazdu starałem się jechać według własnych odczuć, nie przekraczając progu. Wyższe tętno spowodowane było na pewno stresem, natomiast oceniając oddech miałem wszystko pod kontrolą. Również sprawdzając na wykresie prędkość wznoszenia potwierdzają się moje odczucia, co do tempa na podjeździe. Wszystkie podjazdy starałem się zaczynać równo i spokojnie, by powoli rosnące tętno nie zmyliło mnie. Po kilku minutach zwykle osiągałem odpowiednie wartości i zawsze do szczytu mogłem jeszcze podkręcić. Dzieląc podjazd na odcinki prędkość wznoszenia nigdzie nie spada, w większości rośnie. To również potwierdza dobre rozłożenie sił. Odcinek, który jechałem w 2005 roku, czyli od 40 do 130 kilometra przejechałem 20 minut szybciej, z tętnem średnim o 11 uderzeń niższym. Zaczynałem go po 2 godzinach jazdy, w tym roku jechałem 4 godziny 45 minut. Oczywiście mając cały czas w głowie kolejne 80 kilometrów do mety. To świadczy o postępie, jaki udało mi się osiągnąć trenując zawsze z głową i monitorując swoje wartości tętna na Polarze, a później analizując je na komputerze w programie Polar ProTrainer. Jest to świetny magazyn moich treningów, podczas których przejechałem już ponad 100 000 kilometrów i 1000 kilometrów w pionie.

Po znanym mi odcinku od 130 kilometra następowało 20 kilometrów w miarę płaskiego terenu wzdłuż jeziora. Starałem się oszczędzać siły, podpinając się pod grupki kolarzy z krótszego dystansu. Od 150 kilometra dał wszystkim wycisk najcięższy podjazd na trasie. Trudno było mi już wejść na wyższe wartości tętna, ale po oddechu czułem, że nadal mocno jadę. Dalej osiągałem wznoszenie w okolicach 1000 metrów na godzinę. Dopiero na przedostatnim podjeździe opadłem nieco z sił, a w nogach miałem uczucie pustki. Na szczęście wola walki pchała mnie do przodu. Tak naprawdę podczas całego wyścigu trwającego ponad 11 godzin ani na moment nie zatrzymałem się.

sportograf-20350414_lowres_640

W moim wydaniu był to pierwszy tak długi dystans na zawodach. Jestem zadowolony z przebiegu, mimo to zastanawiam się, co należałoby poprawić, żeby pojechać go jeszcze lepiej. Uczucie, kiedy przekracza się metę po tylu godzinach jazdy jest niesamowite.


Wszystkie artykuły:

Kalkulacje i przygotowania przed Seiffen
(2011-07-26, 20:00)
Kalkulacje i przygotowania przed Seiffen
Oczywistym było dla mnie, że po tak ciężkim wyścigu, jakim ...
więcej
MarathonMan Europe 4 – Salzkammergut - Bad Goisern, Austria - 16.07.2011
(2011-07-21, 20:00)
MarathonMan Europe 4 – Salzkammergut - Bad Goisern, Austria - 16.07.2011
Po raz pierwszy na Salzkammergut byłem w 2005 roku. Krótka ...
więcej
Transgermany i Salzkammergut 2011 - spoty reklamowe.
(2011-07-20, 10:00)
Transgermany i Salzkammergut 2011 - spoty reklamowe.
W tym roku za swój główny cel wybrałem dwie zagraniczne ...
więcej
GC Nowiny - 9. MME_Salzkammergut
(2011-07-19, 22:00)
GC Nowiny - 9. MME_Salzkammergut
Wyścig marzenie. Najdłuższy maraton, ale także dystans i przewyższenia, jakie ...
więcej
Salzkammergut-przygotowania
(2011-07-15, 20:00)
Salzkammergut-przygotowania
We wtorek w nocy ruszyliśmy na najważniejszy jednodniowy wyścig w ...
więcej
GC Nowiny - 8. Cyklokarpaty Pruchnik
(2011-07-05, 22:00)
GC Nowiny - 8. Cyklokarpaty Pruchnik
Pierwszy weekend lipca to spontaniczny start w maratonie z serii ...
więcej
Copyright © 2010 Piotr Sarna All rights reserved.